Ik zal haar eerst even voorstellen: mama is 80 jaar, heeft de ziekte van Alzheimer, is diabetes patiënte, is heel slecht ter been (5 stappen met een rollator kan nog), heeft ernstig hartfalen én hartkleppen die ernstig verkalkt zijn. Is altijd een sterke, stoer vrouw geweest die tot n paar jaar geleden op zichzelf woonde. Tot het echt niet meer ging….

Gelukkig was er voor haar een plek in Villa de Linde in het hart van Groenewoud waar zij nu woont.

Zondag 14 januari j.l. om 10.50, mijn telefoon gaat, ik kijk Mama 1. Dat is iemand van de verpleging van het huis waar zij woont.

Goedemorgen mevr ik bel u om te zeggen dat uw moeder vanmorgen gevallen is in de badkamer en wij denken dat ze waarschijnlijk haar heup heeft gebroken! De huisarts is al gebeld en wij willen vragen of u zsm hier naar toe kan komen.

M’n zusje gebeld, m’n broer gebeld (dat soort dingen doen we samen)en als de wiedeweerga naar m’n moeder.

Daar lag ze, huilend, op bed… De verpleging heeft haar gezamenlijk met n tillift op bed gekregen en arts gebeld. Toen we er kwamen was de huisarts er al en werd de ambulance gebeld.

Dat werd wachten en wachten én wachten… Om een uur of 2 hebben we gevraagd of ze nog es konden bellen om te vragen of ze haar niet vergeten waren. Dat was niet het geval, mevrouw staat op de lijst maar er was veel spoed en die gaan voor….

De ambulance was er om 16.15!!

De mannen van de ambulance boden hun excuses aan, zij hadden de melding slechts 10 minuten daarvoor gekregen en vertelden dat zij het ook heel erg vonden dat mensen zolang moeten wachten. “Vreselijk en toch mensonterend dat zo’n oud vrouwtje zolang zo’n pijn moet hebben en zolang op bed moet wachten tot we er zijn”

De dames van de verpleging hadden een “logeer-tas” ingepakt, een grote witte enveloppe gemaakt met haar naam erop, een kopie van haar medisch dossier, een kopie van haar medicijnenlijst, haar bagsterrol met medicijnen en haar insulinepen erin gedaan en klaargezet voor de ambulancemensen.

Toen zij er waren ging het rap hoor, testjes, vragen, infuuskraantje in haar hand, verdoving erin en met gezamenlijke krachten hup….. Op de brancard geschoven de grote enveloppe achter haar kussen en de ambulance in.

Moedertje huilen en bang maar ik ben met haar mee de ambulance ingestapt en naar het Ikazia gebracht.mijn zusje ging met de tas de auto in en reed ook naar het Ikaziaziekenhuis.

Daar aangekomen meteen een traumakamer ingeschoven, en de nodige testjes gedaan. Ik heb zelf de grote enveloppe afgegeven aan 1 van de medewerkers, oh fijn zeg dankuwel!

Mijn zusje was ondertussen ook aangekomen dus daar zaten we, moeder op een brancard-bed van t ziekenhuis en de dochters op n stoeltje.

Ze gingen foto’s maken, of wij even in de familiekamer konden wachten.

Binnen 10 minuten konden we weer bij onze moeder gaan zitten.

Die SpoedEisendeHulp afdeling is een soort glazen aquarium met daarin 24 beeldschermen en een hele hoop jonge mensen in witte jassen met eromheen allemaal behandel en traumakamers.

En het wachten ging verder…. Of wij bezwaar hadden om naar een andere kamer gebracht te worden want er kwam een ambulance aan met een ernstige patiënt.

Geen bezwaar dus hup over de gang met de hele zooi.

Er kwam een dokter om te vertellen dat de heup inderdaad gebroken is en dat moedertje opgenomen gaat worden en dat de afdeling iemand naar beneden zou sturen met een bed om haar op te halen.

Ondertussen was het 20.00uur en ging mijn zus informeren of het nog lang ging duren? Mijn moeder is diabeet en heeft vanaf het ontbijt nog niets gegeten en dat is gevaarlijk. Waarop 1 van de witte jassen zei, mevrouw dat valt wel mee hoor. Als er zoveel stress in het lijf zit blijf die bloedsuiker vanzelf wel hoog……

Toen werden er dozen pizza bezorgd voor de witte jassen in het aquarium en werden wij steeds bozer, wat resulteerde in een bordje met een bruine boterham met jam.

In het aquarium werd warme chocolademelk met speculaas gereserveerd en ik geloof best dat de witte jasjes allemaal heel druk bezig waren met hun werk hoor maar als je al zolang wacht met n moeder die zoveel pijn heeft en zo angstig is dan ziet dat er gewoon niet professioneel uit.

Weer n uur ofzo verder kwamen er 3 wittejassen dames die mijn moeder  pijnstilling en een katheter kwamen brengen en ja hoor om 22.00 kwam er een meisje van de afdeling met een bed!

Mijn moeder was s’morgens met tillift in bed getild en het “stoeltje” waarmee dat gedaan was lag nog steeds onder haar maar ze ging met behulp van een plank hup dat bed in.

In de lift naar boven zei ik nog tegen de verpleegkundige, “mijn moeder heeft Alzheimer he”

Oh dat hebben ze me niet verteld anders had ik een ander plekje gezocht!

We werden op de afdeling chirurgie een zaaltje met 3 andere mensen ingereden en er kwam een andere verpleegkundige voor het in-take gesprek.

Hoe dat zat met uw moeders medicijnen?

En daar komt ie weer, er is een grote enveloppe met m’n moeder meegekomen waar ALLES inzit….. Bellen naar SEH oh nou dan zoek je maar even… Oh is ie er nog en oh de bagsterrol zit erin!! Wat fijn zeg…. Ja die moet naar boven.

Er werd een zware zak (voor tractie) aan m’n moeder haar onderbeen gemaakt en na nog wat vragen liepen we s’avonds om 22.30 het ziekenhuis weer uit.

Maandagochtend, telefoon. Of we om 13.00u in het ziekenhuis kunnen zijn voor een familiegesprek. Er zijn 5 artsen bijgeweest die helaas geen van allen tijd hadden om bij het gesprek aanwezig te zijn dus dat werd een andere witte jas. En oh ja uw moeder is ook verhuisd naar een verdieping hoger, afdeling orthopedie.

In het gesprek met deze jongeman kwam naar voren dat mijn moeder waarschijnlijk niet geopereerd zou kunnen worden vanwege haar zwakke conditie en ook omdat ze nu veel vocht achter de longen had. We gaan haar eerst ontvochten en proberen haar lichaam te optimaliseren en kijken morgen voor een definitief besluit over een evt operatie.

Op de weg naar huis in de auto werd mijn zusje gebeld door de apotheek van het Ikazia want ze kwamen niet achter de medicijnen van mijn moeder!

Of dokter Miedema nog haar huisarts is?

Mijn moeder woont al enkele jaren in een verpleeghuis, die hebben hun eigen huisarts.

Oh weet u dan misschien of zij de medicijnen bij apotheek Botlek halen?

Nee mevrouw, eigen huisarts eigen apotheek, u moet het Hart van Groenewoud bellen en niet ons. Be lach elijk dit!

En die grote witte enveloppe? Ik weet het niet.

Uiteindelijk kwam er het besluit dat ze niet geopereerd kan worden en dus terug naar huis zou komen. Heel gedoe in Villa de Linden want de vervangende huisarts vond het in het balang van het welzijn van ons moeder dat ze beter naar de Plantage in Brielle of de Groothoek in Hellevoetsluis gebracht kon worden!!!!

Dus daar gingen de zussen weer, woedend in de auto naar het huis….

Geen overleg met de familie hierover en de verpleegkundige van Ikazia zei u moet binnen 20 minuten beslissen want er is ambulance vervoer aangevraagd.

We hebben een gesprek gehad met de vervangend huisarts die ons denk ik niet zo aardig vond en er is besloten dat ze gewoon naar haar eigen kamer mocht thuiskomen.

Er is nog veel meer gebeurt hoor, onduidelijkheden, andere medicijnen en insuline vanuit t ziekenhuis maar ik ben t tikken n beetje zat.

Vriendelijke groet. Janet van Etten